درویش در لغت به معنی فقیر و تهیدست است و در سلوک عرفانی به کسی گفته می شود که از غیر خدا به هر چه هست بی نیاز باشد. پس درویشی، گدایی نیست بلکه حصول کمال است که نتیجه اش رهایی از وابستگی به دنیا و عوارض آن و در نهایت رسیدن به مقام فنا و انفصال از هر چیزی غیر از خدا و اتصال به خدا و مرحلهٔ بقاء بالله است.

عفت، سخاوت و شجاعت نیکو نباشد،
مگر از مرد حکیم و
شرایط آن تمام نشود،
مگر به حکمت،
تا هر کدام،
به جای خویش،
به وقت خویش،
به مقدار حاجت و
بر مقتضای مصلحت بکار دارد.

خواجه نصیر الدین طوسی

سالک به جهت استواری در سلوک عرفانی نیاز به رعایت دستورالعمل هایی دارد تا بتواند باوجود کمی و کاستی ها بطور مداوم طی طریق نماید تا به سرمنزل مقصود برسد که این دستور العملها عبارتند از؛

ویژگی های یک درویش در تعامل با دیگران و جامعه که منجر به برقراری ارتباط بهتر و در نتیجه خودشناسی بیشتری میشود عبارتند از؛

فضائل اخلاقی فردی سالک که در طی طریق و سلوک از اهمیت بیشتری برخوردار است، عبارتند از؛