راه و رسم درویشی،
دوست داشتن خلق خدا،
احترام به عقاید آنها،
صمیمانه عشق ورزیدن و
بدون توقع خدمت کردن است.
درویشی صفت مردان و زنانی
است که گوهر مهر و محبت را
در درون خود یافته،

آن را آراسته و
در راه رسیدن به حقیقت
ایثار می کنند.
 

سرچشمه معرفت خدا در عدم پیروی از میل و خواسته نفسانی،

دوری از غفلت،

عدم وابستگی به دنیا،

گذر از رذایل و پی بردن به معقولات و فضایل اخلاقی،

شکرگزاری،

توجه به نعمتهای خدا و

رسیدن به کمالات انسان است.

 

 

در هر لحظه صدای موسیقی هستی

از خدا پیامی دهد و 

هر کجا گوشی شنوا باشد،

عاشق آواز اوست. 

موسیقی خانقاهی قطره ای از

این چشمهٔ جاری آواز عاشقانهٔ هستی است.

 

 

ای انسان کجا می روی؟

چه می خواهی؟

آیا نمی دانی که در درون تو گنجی عظیم پنهان است؟

پس شاد باش،

برقص و به دور خود بگرد و

 از خویشتن خویش آگاه باش.