در ایران تعداد کمی از سازها را میتوان برشمرد که جنبه های اساتیری دارند و مورد احترام شمرده میشوند و سمبل هایی را هنوز با خود به همراه دارند: 

تمبیره نوبان(هرمزگان)، بوق(بوشهر)، دهل رحمانی(هرمزگان و بلوچستان) و تنبور کرمانشاهان از جمله این سازها هستند. تنبور کهن ترین ساز زهی زخمه ای است به این معنا که اولین سازی می باشد که دسته ای بلند به همراه کاسه و وتر داشته است. تنبور دارای شخصیتی عرفانی و حماسی است و این ساز برای نواختن قطعات حماسی نیز استفاده می شود. این ساز در طول سیر و سفر تاریخی و فرهنگی در نقاط و نواحی مختلف نامها و شکلهای متفاوتی پیدا کرده است.

یکی از سازهای کوبه ای که از دیرباز معمول و متداول بوده است دف می باشد که به لحاظ سادگی در ساختمان و نوای روح نواز همیشه مورد توجه مردم بوده است. کلمه دف در اصل عبری است و معنی کوبیدن را میدهد. ساختن، نواختن و استفاده از این ساز همواره در فرهنگهای مختلف متداول بوده و در هر قوم با توجه به آداب و رسوم و سنتهای حاکم کاربرد ویژه ای داشته است. در برخی قبایل از دف به عنوان ساز اصلی در مجالس سور و شادی و در برخی اقوام استفاده از این ساز مخصوص مراسم  جنگ و کارزار بوده و برخی دیگر آن را برای اجرای مراسم آئین مذهبی مورد استفاده قرار می داده اند.